मंतरलेले दिवस

मंतरलेले दिवस
मी दगडूबा देवराव वजीर गाव गणपुर बोरी ता जिंतूर जिल्हा परभणी येथील शेतकरी दुष्काळ म्हटलं की मला 1972 चा
दुष्काळ आठवतो त्यावेळेस खाण्याची फार मारामार होती आधी शेतकऱ्यांची व अच्छे दिन ची फरशी गाठ भेट होत नाही त्यात दुष्काळ म्हणजे कल्याणच
1972 चा दुष्काळ माझ्या बापाने बँकेचे कर्ज 17 रुपये घेतले ते
सरकारच्या शेतकरी लुटीच्या
धोरणामुळे फिटेना
कर्ज थकलं म्हणून बँकेने घरावरील पत्रे जप्त करायचे ठरविले बँकेने नुसती जप्तीची
नोटीस काढली तरी शेतकरी मानहानीच्या भीतीने रानावनात लपून बसत बँकेचे कर्मचारी व पोलीस पाटील पोलीस असा लावाजमा 17 रुपयाचे कर्ज वसूल करण्यासाठी
आमच्या घरी आले त्यांचा विचार घरावरील पत्रे अथवा खाण्याचे अन्न धान्य जप्त करण्याची असा शेतकऱ्यांच्या घराची वास्तव परिस्थिती वेगळीच माझ्या घरावर पत्रच नव्हते बोदाडाचे झोपडे
व उंदराला खाला दाना नाही काय करणार अशी जप्ती
मग तुम्ही कर्ज भरत नाहीत तोपर्यंत सातबारा न देणे असा त्रास दिला सातबारा खूप ठिकाणी लागतो त्यामुळे मी
वडिलांनी काढलेले 17 रुपये चे कर्ज 62 रुपये भरले आजही हे आठवले
की बापाच्या मानाला झालेल्या वेदनाचा खेद वाटतो
दुष्काळात अन्न पिकविणाऱ्या
माझ्या शेतकरी कुटुंबाला सरकारी विहीर तळे वळण यावर काम करावे लागले खाण्यासाठी
बरबडे मिलो गहू सुगडी असे अन्न खावे लागले ते देखील
जगाची भूक भागविणाऱ्या शेतकऱ्याला मला त्यावेळेस एक प्रश्न पडला होता
की दुष्काळ सर्व व्यापी आहे तर मग याची झळ शेतकऱ्यालाच
का बसते तोच का
दुष्काळ कामावर मला कोणताही सरकारी कर्मचारी मग तो क्लास
वन असो अथवा क्लास फोर किंवा पेन्शनर या
कामावर दिसला नाही
दिसला फक्त शेतकरीच म्हणतो बघायती असो
नाहीतर कोरडवाहू लहान असो अथवा मोठा

शब्दकन,,, अच्युतराव रसाळ नांदापूरकर